Rozdział VI

Napiszę zaległy rozdział innym razem. Przepraszam, nie mam siły, nie mam weny, mam rąbniętych nauczycieli...
Jej uśmiech, jasnoniebieskie roziskrzone oczy i falujące na wietrze włosy...I rozpłaszczony na kartonie nos. Mój nos. Na lewitującym kartonie. A nie – mój błąd – przecież kartony nie umieją latać, to by było głupie. Jak mogłem nie zauważyć, że ten karton ma nogi? Patykowate, odziane w czarne rurki i glany. Do kompletu pojawiła się drobna twarz o jasnej cerze otoczona czarnymi włosami.
- Buzi-buzi się zachciało, co? Kartonofile wszędzie, co się z tym światem porobiło – pokręciła głową, a przechodząc obok mnie dodała – Lissie pewnie byłoby smutno, gdyby dowiedziała się, że ma konkurencję w pierwszym lepszym pudle.
Moja kuzynka zwykle jeśli wzbudza w ludziach jakiekolwiek przemyślenia dotyczą one tego czy dwadzieścia pięć lat za zabójstwo, w niektórych przypadkach nie opłaca się...? Tymczasem uwaga Leny kazała mi zastanowić się nad rzeczą najistotniejszą (maleńka podpowiedź: to nie jest „co zrobić z ciałem?”), a właściwie osobą. Najważniejszą na świecie. Kto obstawiał Lissę, chyba nie muszą mówić, że wygrał. Jeżeli ktoś jednak pomyślał „Tom Morel” to ma u mnie cukierka. Jeśli przeżyję wojnę. Przykry komunikat, dla lubiących cukierki – nie będzie cukierków. Czy nas związek ma sens? Jak tak to czemu nadal czuję się tą samą niepewność, gdy jeszcze nie chodziliśmy ze sobą? Akurat na to pytanie sam za dobrze znałem odpowiedź. Lissa Hariri jest jedyną osobą, przy której mogę naprawdę żyć. I tylko ona może mnie naprawdę zabić. No i Sadie Kane w każdym momencie gotowa zamienić mnie w gryfa, jeśli okażę się...przepraszam, gdy zdobędzie dowody na to, że nie jestem godny jej przyjaciółki. Na samą myśl wzdrygnąłem się. Nagle ktoś chwycił mnie od tyłu. Moją szyję oplatały smukłe i opalone ramiona.
- Nie pracujesz? - chuchnęła prosto w moje ucho – Nie ładnie.
- Ty też nie pracujesz – powiedziałem.
- Zawsze musisz być taki drobiazgowy? - przekręciła się tak, że teraz staliśmy twarzą do siebie. Bardzo blisko. Czubki naszych nosów stykały się ze sobą.
- Hm..eee..yyy... - czułem, że się czerwienię i nie mogę wystękać ani słowa, chyba znalazłem przyczynę tego, że się tak rzadko całujemy – To..dopiero postój?
Wskazałem na grupkę herosów, którym Lena rozdawała chipsy, batony i dietetyczną colę (sponsorem zabójczo świetnej wojny jest Pan D.) ze znanego już wam kartonu.
- Widzę, że ktoś tu nie może doczekać się potworów – roześmiała się – To kiedy Lucy przyjedzie? No, wiesz, że żartuję – stuknęła mnie lekko w ramię – Chodźmy.
- Gdzie? - chyba w moim głosie zabrzmiało dość nieufności, żeby ponownie parsknęła. - Na spacer, głupku. Tak o, bez celu. Przejść się.
Skinąłem tylko głową. Szliśmy w milczeniu powoli, nie myśląc dokąd idziemy. Zagłębialiśmy się powoli w las, przy którym zatrzymały się samochody rzymian. Przez chwilę Lissa patrzyła na mnie wyczekująco. Tak samo jak wielkie żółte ślepie, które pokazało się obok nas. Odskoczyliśmy w ostatniej, unikając pożarcia przez jeden z łbów hydry. Znaleźliśmy się z Lissą po dwóch przeciwległych stronach potwora. Nie mogłem jej dostrzec, ale byłem pewny, że jest żywa i względnie bezpieczna. Na razie. Przywołałem z Duat mój łuk i strzałę. Błyskawicznie nałożyłem ją na cięciwę i równie szybko wycelowałem w serce. Puściłem. Grot wbił się w sam środek klatki piersiowej hydry. To jest zazwyczaj ten moment, gdy można zabrać dziewczynę na zwycięskie frytki w nagrodę za męstwo. Ale hydra tylko zerknęła z irytacją na swoją krew i warknęła wyginając wszystkie szyje. Wtedy pod jednym z łbów dostrzegłem lśniący hieroglif. Czyli jest też związana z Egiptem. Czyli musi go pokonać i mag i heros wspólnie. Zobaczyłem Lissę. Ona myślała o tym samym co ja. Rzuci zaklęcie, a ja wypuszczę strzałę. Uskoczyłem przed dwoma naraz paszczami. Lissa rysowała wokół siebie obronny krąg. W chwili, gdy skończy wypowiadać formułę najprawdopodobniej zemdleje i będzie bezbronna. Muszę trafić w tym samym momencie, kiedy rzuci zaklęcie – inaczej zginie. Popatrzyłem jej w oczy – musiała zdawać sobie sprawę z ryzyka jakie na siebie ściąga – ale zobaczyłem tam coś o wiele gorszego niż z strach. Jego brak. Zaufanie. Przekonanie, że jej nie zawiodę. Lissa krzyknęła, a ja puściłem cięciwę. Bestia odepchnęła ją łapą, ale w chwili, gdy moja dziewczyna osunęła się nieprzytomna na ziemię. Z serca hydry wystawało ostrze sztyletu. Po chwili obok niego zmaterializowała się smukła dziewczyna w pomarańczowej koszulce z rozwianymi blond lokami. Annabeth Chase przybyła nam na pomoc.